Signifor
pasireotide
Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.
W razie jakichkolwiek wątpliwości należy zwrócić się do lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty.
Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same.
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielegniarce lub
farmaceucie. Patrz punkt 4.
Co to jest lek Signifor i w jakim celu się go stosuje
Informacje ważne przed zastosowaniem leku Signifor
Jak stosować lek Signifor
Możliwe działania niepożądane
Jak przechowywać lek Signifor
Zawartość opakowania i inne informacje
Signifor jest lekiem zawierającym substancję czynną pasyreotyd. Jest on stosowany w leczeniu choroby Cushinga u dorosłych pacjentów, u których leczenie chirurgiczne nie jest możliwe lub u których leczenie chirurgiczne zakończyło się niepowodzeniem.
Choroba Cushinga jest spowodowana powiększeniem przysadki mózgowej (gruczołu leżącego
u podstawy mózgu) zwanym gruczolakiem przysadki. Prowadzi to do nadmiarnego wydzielania hormonu zwanego hormonem adrenokortykotropowym (ACTH), co z kolei powoduje nadmierne
wydzielanie innego hormonu zwanego kortyzolem.
Organizm ludzki naturalnie wytwarza substancję zwaną somatostatyna, która blokuje produkcję pewnych hormonów, w tym hormonu ACTH. Pasyreotyd działa w bardzo podobny sposób, jak somatostatyna. Lek Signifor może tym samym blokować wytwarzanie ACTH, pomagając kontrolować nadmierną produkcję kortyzolu oraz złagodzić objawy choroby Cushinga.
W przypadku jakichkolwiek pytań dotyczących sposobu działania leku Signifor lub powodu, dla którego lek ten został przepisany, należy skontaktować się z lekarzem.
jeśli pacjent ma uczulenie na pasyreotyd lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku
(wymienionych w punkcie 6).
jeśli pacjent ma ciężką chorobę wątroby.
Przed rozpoczęciem stosowania leku Signifor należy powiedzieć lekarzowi o występowaniu obecnie lub kiedykolwiek w przeszłości:
zaburzeń stężenia cukru we krwi, czyli stężenia zbyt dużego (jak w hiperglikemii/cukrzycy) lub
za małego (hipoglikemia);
chorób serca takich jak zawał serca przebyty w ostatnim czasie, zastoinowa niewydolność serca (rodzaj choroby serca, w której serce nie może wypompowywać wystarczającej ilości krwi do naczyń organizmu) lub nagły bądź uciskający ból w klatce piersiowej (zazwyczaj odczuwany jako ucisk, uczucie ciężkości, zaciskanie, uciskanie lub ból obejmujący klatkę piersiową);
zaburzenia rytmu serca, takie jak nieregularny rytm lub odbiegające od normy sygnały elektryczne nazywane „wydłużeniem odstępu QT” lub „wydłużeniem QT”;
małe stężenie potasu lub magnezu we krwi;
kamienie żółciowe.
Signifor kontroluje wytwarzanie nadmiaru kortyzolu. Kontrola może być nadmierna i pacjent może doświadczać objawów związanych z brakiem kortyzolu, takich jak skrajne osłabienie,
zmęczenie, spadek masy ciała, nudności, wymioty lub niskie ciśnienie krwi. W przypadku wystąpienia wymienionych objawów należy natychmiast poinformować o tym lekarza.
Signifor może prowadzić do zwiększenia stężenia cukru we krwi. Lekarz może zalecić monitorowanie stężenia cukru we krwi oraz rozpocząć leczenie lub dostosować lek
przeciwcukrzycowy.
Signifor może spowalniać pracę serca. Lekarz może zlecić monitorowanie częstości akcji serca z użyciem urządzenia, które mierzy aktywność elektryczną serca (EKG, elektrokardiogram).
Jeżeli pacjent zażywa leki stosowane w leczeniu chorób serca, lekarz może odpowiednio
zmienić ich dawkę.
Lekarz może również zlecić okresowe badanie pęcherzyka żółciowego, enzymów wątrobowych oraz hormonów przysadki, ponieważ ten lek może wpływać na wszystkie te narządy.
Leku nie należy podawać dzieciom i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, ponieważ brak jest danych na
temat stosowania leku w tej grupie wiekowej.
Signifor może wpływać na działanie innych leków. U pacjentów stosujących inne leki jednocześnie z
lekiem Signifor (w tym leki dostępne bez recepty), lekarz może dokładniej kontrolować stan serca bądź zmienić dawkowanie leku Signifor lub innych leków. Należy powiedzieć lekarzowi lub
farmaceucie o wszystkich lekach stosowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach,
które pacjent planuje stosować. Zwłaszcza należy powiedzieć lekarzowi o stosowaniu:
leków w leczeniu nieregularnego rytmu serca, takich jak leki zawierające dizopiramid, prokainamid, chinidyna, sotalol, dofetylid, ibutylid, amiodaron lub dronedaron;
leków w leczeniu zakażeń bakteryjnych (doustnych: klarytromycyna, moksyfloksacyna; we
wstrzyknięciach: erytromycyna, pentamidyna);
leków w leczeniu zakażeń grzybiczych (ketokonazol, z wyjątkiem szamponów);
lekach stosowanych w leczeniu pewnych zaburzeń psychicznych (chlorpromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd, haloperydol, tiapryd, amisulpryd, sertyndol, metadon);
leków w leczeniu kataru siennego i innych uczuleń (terfenadyna, astemizol, mizolastyna);
leków stosowanych w profilaktyce lub leczeniu malarii (chlorochina, halofantryna, lumefantryna);
leków kontrolujących ciśnienie krwi, takich jak:
leki beta-adrenolityczne (metoprolol, karteolol, propranolol, sotalol)
blokery kanałów wapniowych (beprydil, werapamil, diltiazem)
inhibitory cholinesterazy (rywastygmina, fizostygmina);
- leków kontrolujących równowagę elektrolitową (potas, magnez) organizmu.
Szczególnie trzeba powiedzieć o przyjmowaniu któregokolwiek z następujących leków:
cyklosporyny (stosowanej w przeszczepieniach narządów w celu zmniejszenia aktywności układu immunologicznego);
leków stosowanych w leczeniu zbyt dużego (jak w cukrzycy) lub za małego (hipoglikemia)
stężenia cukru we krwi, takich jak:
insulina;
metformina, liraglutyd, wildagliptyna, nateglinid (leki przeciwcukrzycowe).
Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.
Leku Signifor nie należy stosować w czasie ciąży, chyba że jest to wyraźnie konieczne. Ważne jest, by pacjentka poinformowała lekarza, jeśli jest w ciąży, podejrzewa, że może być w ciąży lub planuje ciążę. Lekarz omówi z pacjentką możliwość stosowania leku Signifor w okresie ciąży.
W czasie przyjmowania leku Signifor nie należy karmić piersią. Nie wiadomo, czy lek Signifor przenika do mleka kobiet karmiących piersią.
Pacjentki aktywne seksualnie powinny podczas leczenia stosować skuteczną metodę
antykoncepcji. Przed przyjęciem tego leku należy zapytać lekarza prowadzącego o potrzebę stosowania antykoncepcji.
Signifor może wywierać niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn,
ponieważ niektóre działania niepożądane, które mogą wystąpić podczas stosowania leku Signifor, takie jak zawroty głowy, ból głowy i zmęczenie, mogą zmniejszać zdolność bezpiecznego prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Signifor zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty. Ten lek jest dostępny w ampułce, tj. małym, szklanym pojemniku.
Zalecana dawka to jedna ampułka z lekiem Signifor 0,6 mg dwa razy na dobę. Stosowanie leku
Signifor o tej samej porze każdego dnia pomoże zapamiętać porę jego przyjmowania. Po rozpoczęciu leczenia lekarz może również zdecydować o zwiększeniu dawki do jednej ampułki z lekiem Signifor
0,9 mg dwa razy na dobę.
Jeśli wystąpią działania niepożądane, lekarz może czasowo zmniejszyć dawkę o 0,3 mg na wstrzyknięcie.
Jeśli przed rozpoczęciem leczenia lekiem Signifor u pacjenta występuje choroba wątroby, lekarz może zdecydować o rozpoczęciu leczenia od dawki wynoszącej jedną ampułkę leku Signifor 0,3 mg dwa razy na dobę.
Signifor jest dostępny w ampułkach o różnych dawkach (0,3 mg, 0,6 mg i 0,9 mg), umożliwiających otrzymanie dawki przepisanej przez lekarza.
Lekarz będzie regularnie sprawdzał skuteczność leczenia i określi, jaka dawka jest najlepsza dla pacjenta.
Lekarz lub pielęgniarka poinformują pacjenta o sposobie samodzielnego wstrzykiwania leku Signifor. Należy przeczytać informacje zawarte w ostatniej części ulotki. W razie pytań należy skontaktować się z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą.
Signifor jest przeznaczony do stosowania podskórnego. Oznacza to, że jest wstrzykiwany za pomocą krótkiej igły do tkanki tłuszczowej tuż pod skórą. Uda i brzuch to dobre miejsca do wykonywania wstrzyknięć podskórnych. Należy unikać bolesności i podrażnień skóry poprzez wybór różnych miejsc
do każdego zastrzyku. Należy również unikać wstrzykiwania w miejsca bolesne lub takie, w których skóra jest podrażniona.
Nie należy stosować leku Signifor, jeśli roztwór nie jest przeźroczysty lub zawiera cząstki. Roztwór nie powinien zawierać widocznych cząstek, powinien być przeźroczysty i bezbarwny.
Lek Signifor należy stosować tak długo, jak długo lekarz uważa, że pacjent powinien go przyjmować.
W przypadku przypadkowego przyjęcia dawki leku Signifor większej niż zalecana przez lekarza należy natychmiast skontaktować się z lekarzem, pielęgniarką lub farmaceutą.
Nie należy wstrzykiwać dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki leku Signifor. W
przypadku pominięcia zastrzyku z dawką leku Signifor należy wstrzyknąć kolejną dawkę o wyznaczonej porze.
W przypadku przerwania leczenia lekiem Signifor stężenie kortyzolu może znowu wzrosnąć, a objawy
mogą powrócić. Tym samym nie należy przerywać leczenia lekiem Signifor dopóki lekarz nie podejmie takiej decyzji.
W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku, należy zwrócić się do lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty.
Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
Zmiany w stężeniu cukru we krwi. Pacjent może doświadczać uczucia nadmiernego pragnienia, wydalania dużej ilości moczu, zwiększonego apetytu, któremu towarzyszy spadek masy ciała, zmęczenia, nudności, wymiotów, bólu brzucha.
Kamienie żółciowe lub związane z nimi powikłania. Pacjent może doświadczyć gorączki, dreszczy, zażółcenia skóry/oczu, nagłego bólu pleców lub bólu po prawej stronie jamy brzusznej.
Skrajne zmęczenie.
Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów)
Niskie stężenie kortyzolu. Pacjent może doświadczać skrajnego osłabienia, zmęczenia, spadku masy ciała, nudności, wymiotów i niskiego ciśnienia tętniczego krwi.
Spowolniona praca serca.
Niskie ciśnienie tętnicze krwi. Mogą wystąpić zawroty głowy, uczucie pustki w głowie, zawroty głowy lub omdlenie podczas wstawania.
Problemy z odpływem żółci (zastój żółci). Może wystąpić zażółcenie skóry, ciemne zabarwienie moczu, jasne stolce i świąd.
Zapalenie pęcherzyka żółciowego.
Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 pacjentów)
Biegunka
Nudności
Ból brzucha
Ból w miejscu wstrzyknięcia
Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów)
Wydłużenie odstępu QT (nieprawidłowy sygnał elektryczny serca, widoczny w badaniach)
Utrata apetytu
Wymioty
Bóle głowy
Zawroty głowy
Wypadanie włosów
Swędzenie (świąd)
Bóle mięśni
Bóle stawów
Wyniki prób wątrobowych odbiegające od normy
Wyniki testów czynności trzustki odbiegające od normy
Nieprawidłowe właściwości krzepnięcia krwi
Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów)
Mała liczba krwinek czerwonych (niedokrwistość)
Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zwiększone stężenie ciał ketonowych (grupy związków wytwarzanych w wątrobie) w moczu lub we krwi (cukrzycowa kwasica ketonowa) jako powikłanie zwiększonego stężenia cukru
we krwi. U pacjenta może wystąpić oddech o owocowym zapachu, trudności z oddychaniem
i splątanie.
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, pielęgniarce lub farmaceucie. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.
Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na etykiecie ampułki i pudełku po „Termin ważności (EXP)”. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem.
Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.
Substancją czynną jest pasyreotyd.
Signifor 0,3 mg: Jedna ampułka z 1 ml roztworu zawiera 0,3 mg pasyreotydu (w postaci diasparaginianu pasyreotydu).
Signifor 0,6 mg: Jedna ampułka z 1 ml roztworu zawiera 0,6 mg pasyreotydu (w postaci diasparaginianu pasyreotydu).
Signifor 0,9 mg: Jedna ampułka z 1 ml roztworu zawiera 0,9 mg pasyreotydu (w postaci
diasparaginianu pasyreotydu).
Pozostałe składniki to mannitol, kwas winowy, wodorotlenek sodu i woda do wstrzykiwań.
Signifor roztwór do wstrzykiwań jest przeźroczystym, bezbarwnym roztworem w ampułce. Każda ampułka zawiera 1 ml roztworu do wstrzykiwań.
Signifor jest dostępny w opakowaniach po 6 ampułek lub w opakowaniach zbiorczych zawierających 18 (3 opakowania po 6), 30 (5 opakowań po 6) lub 60 (10 opakowań po 6) ampułek.
Nie wszystkie wielkości dawek i opakowań muszą znajdować się w obrocie.
70 avenue du Général de Gaulle 92800 Puteaux
France
Novartis Pharma GmbH
Roonstrasse 25
D-90429 Norymberga Niemcy
Recordati Rare Diseases Immeuble Le Wilson
70 avenue du Général de Gaulle
92800 Puteaux France
Recordati Rare Diseases Eco River Parc
30 rue des Peupliers
92000 Nanterre France
W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji należy zwrócić się do miejscowego przedstawiciela podmiotu odpowiedzialnego:
Recordati
Tél/Tel: +32 2 46101 36
Recordati AB.
Tel: + 46 8 545 80 230
Švedija
Recordati Rare Diseases Teл.: +33 (0)1 47 73 64 58
Франция
Recordati
Tél/Tel: +32 2 46101 36
Belgique/Belgien
Francie
Recordati Rare Diseases Tel: +33 (0)1 47 73 64 58
Franciaország
Recordati AB.
Tlf: + 46 8 545 80 230
Sverige
Recordati Rare Diseases Tel: +33 1 47 73 64 58
Franza
Recordati Rare Diseases Germany GmbH Tel: +49 731 140 554 0
Recordati
Tel: +32 2 46101 36
België
Recordati AB.
Tel: + 46 8 545 80 230
Rootsi
Recordati AB.
Tlf: + 46 8 545 80 230
Sverige
Recordati Hellas
Τηλ: +30 210 6773822
Recordati Rare Diseases Germany GmbH Tel: +49 731 140 554 0
Deutschland
Recordati Rare Diseases Spain S.L.U. Tel: + 34 91 659 28 90
Recordati Rare Diseases Tel: +33 (0)1 47 73 64 58
Francja
Recordati Rare Diseases Tél: +33 (0)1 47 73 64 58
Jaba Recordati S.A. Tel: +351 21 432 95 00
Recordati Rare Diseases Tél: +33 (0)1 47 73 64 58
Francuska
Recordati Rare Diseases Tel: +33 (0)1 47 73 64 58
Franţa
Recordati Rare Diseases Tél: +33 (0)1 47 73 64 58
France
Recordati Rare Diseases Tel: +33 (0)1 47 73 64 58
Francija
Recordati AB.
Simi: + 46 8 545 80 230
Svíþjóð
Francúzsko
Recordati Rare Diseases Italy Srl Tel: +39 02 487 87 173
Recordati AB.
Puh/Tel : +46 8 545 80 230
Sverige
Recordati Rare Diseases Τηλ : +33 1 47 73 64 58
Γαλλία
Recordati AB.
Tel : +46 8 545 80 230
Recordati AB.
Tel: + 46 8 545 80 230
Zviedrija
Recordati Rare Diseases UK Ltd. Tel: +44 (0)1491 414333
. Znajdują się tam również linki do stron internetowych o rzadkich
chorobach i sposobach leczenia.
Ten lek jest dostępny w ampułce, tj. małym, szklanym pojemniku. Signifor należy podawać za pomocą jałowych, jednorazowych strzykawek i igieł do wstrzykiwań.
Lekarz lub pielęgniarka poinformują pacjenta o tym, jak używać leku Signifor w ampułkach. Jednak przed zastosowaniem ampułki, należy zapoznać się z informacjami podanymi poniżej. W razie wątpliwości jak samodzielnie wykonać zastrzyk lub w razie pytań, należy zwrócić się o pomoc do lekarza lub pielęgniarki.
Wstrzyknięcie można wykonać z użyciem dwóch różnych igieł do pobrania i wstrzyknięcia roztworu, albo jedną krótką cienką igłą do wykonania obydwu czynności. Zgodnie z lokalną praktyką kliniczną, lekarz lub pielęgniarka wyjaśni pacjentowi, którą metodę należy zastosować. Należy postępować zgodnie z ich instrukcjami.
Ampułki z lekiem Signifor należy przechowywać zgodnie z warunkami przechowywania podanymi na pudełku.
Aby samodzielnie wykonać wstrzyknięcie leku, potrzebne będą:
Jedna ampułka z lekiem Signifor
Gaziki nasączone alkoholem lub podobne materiały
Jedna jałowa strzykawka
Jedna długa gruba tępa jałowa igła do pobrania roztworu (lekarz lub pielęgniarka poinformuje pacjenta, jeśli jej zastosowanie jest potrzebne)
Jedna krótka dopasowana jałowa igła
Pojemnik na ostre odpady lub inny zamykany pojemnik o sztywnych ścianach
Miejsce wstrzyknięcia to miejsce, w które zostanie podany zastrzyk. Lek Signifor przeznaczony jest do stosowania podskórnego. Oznacza to, że jest wstrzykiwany za pomocą krótkiej igły do tkanki
tłuszczowej tuż pod skórą. Uda i brzuch to dobre miejsca do wstrzykiwań podskórnych. Należy unikać
bolesności i podrażnień skóry poprzez wybór różnych miejsc do każdego zastrzyku. Należy również unikać wstrzykiwania leku w miejsca bolesne lub takie, w których skóra jest podrażniona.
Gdy pacjent jest gotowy do samodzielnego wykonania wstrzyknięcia, należy postępować dokładnie
według podanych niżej wskazówek:
Dokładnie umyć ręce wodą i mydłem.
Do każdego wstrzyknięcia należy używać nowych igieł i strzykawek, przeznaczonych do jednorazowego użytku. Należy używać strzykawek i igieł tylko jeden raz. Nigdy nie należy korzystać ze wspólnej igły lub strzykawki używanych przez inne osoby.
Wyjąć ampułkę z pudełka.
Sprawdzić ampułkę. NIE UŻYWAĆ, jeśli ampułka jest stłuczona lub zawarty w niej płyn wygląda na mętny lub zawiera cząsteczki. We wszystkich tych przypadkach całe pudełko
należy zwrócić do apteki.
Aby zmniejszyć miejscowe uczucie dyskomfortu, zaleca się, by przed podaniem roztwór osiągnął temperaturę pokojową.
Ampułki należy otwierać tuż przed podaniem, a wszelkie niezużyte pozostałości leku należy wyrzucić.
Sprawdzić datę ważności podaną na etykiecie ampułki (po „EXP”) oraz sprawdzić, że ampułka zawiera dawkę przepisaną przez lekarza.
Lek Signifor roztwór do wstrzykiwań znajduje się w
ampułce z odłamywaną szyjką. Miejsce odłamania zostało oznaczone kolorową kropką na górnej części ampułki. Opukać ampułkę palcem, aby upewnić się, że nie ma płynu w jej górnej części.
Zalecany sposób postępowania: trzymając ampułkę pionowo obrócić ją tak, by kolorowa kropka na szyjce
znajdowała się po przeciwnej stronie niż osoba trzymająca ampułkę. Trzymać podstawę ampułki jedną ręką. Kciuki ułożyć razem, jeden powyżej, a
drugi poniżej szyjki, a następnie odłamać górną część ampułki w oznaczonym miejscu. Po otwarciu ampułki,
postawić ją pionowo na czystej, płaskiej powierzchni.
Wziąć jałową strzykawkę i dołączyć do niej igłę. Jeśli
poinformowano pacjenta, aby użyć dwóch igieł, należy użyć długiej grubej tępej igły do wykonania tego kroku.
Przed przystąpieniem do kroku 4, przetrzeć miejsce wstrzyknięcia gazikiem nasączonym alkoholem.
Zdjąć osłonkę z igły. Wsunąć igłę do ampułki i odciągnąć tłok strzykawki, aby pobrać całą zawartość ampułki do strzykawki.
Jeśli poinformowano pacjenta, aby użyć dwóch igieł, należy teraz zamienić długą igłę na krótką.
Trzymać strzykawkę jedną ręką pomiędzy dwoma
palcami, z kciukiem opartym na tłoku strzykawki. Opukać strzykawkę palcem, aby pozbyć się pęcherzyków powietrza. Upewnić się, że w strzykawce nie ma pęcherzyków powietrza przyciskając tłok aż do chwili, gdy na końcu igły pojawi się pierwsza kropla roztworu.
Należy uważać, by niczego nie dotknąć igłą. Teraz wszystko jest przygotowane do wykonania zastrzyku.
Delikatnie chwycić skórę w miejscu wstrzyknięcia
pomiędzy palce dłoni i, trzymając igłę pod kątem około 45 stopni (jak pokazano na rysunku) wkłuć ją w wybrane miejsce podania leku.
Delikatnie odciągnąć tłok upewniając się, że nie doszło do przebicia naczynia krwionośnego. Jeśli w
strzykawce pojawi się krew, najpierw wyjąć igłę ze skóry, następnie zamienić krótką igłę na nową i wkłuć
ją w inne miejsce.
Nadal trzymając skórę w miejscu wstrzyknięcia
między palcami dłoni powoli nacisnąć tłok do momentu, w którym nie da się go przesunąć dalej, tak,
abycałyrozwórzostałwstrzyknięty. Należy
przytrzymać tłok wciśnięty do końca strzykawki przez 5 sekund.
Powoli puścić fałd skóry i delikatnie wyjąć igłę. Nałożyć na igłę osłonkę ochronną.
Natychmiast wrzucić zużytą strzykawkę i igłę do
pojemnika na ostre odpady lub innego zamykanego pojemnika o sztywnych ścianach. Wszelkie
niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady
należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.